બ્લાેગ પાેસ્ટ # ૨૦; ૧૮/૦૯/૨૦૧૬ – “માલીક અમારા રખેવાળ સ્વામી”: અર્પીતા મીત્રા કાેલકતા

અર્પીતા અે પાૈત્રવધુ છે ઠાકુર હરનાથજી ના પ્રાથ્મીક ભક્ત શ્રી લાલગાેપાલ મીત્રાના (લાલુ દાદાબાબુ પ્રાથ્મીક ભક્તાે મા જાણીતા)

(Gujarati translation: Hareshbhai Zaveri)

હુ ઇચ્છુ છુ કે અેક નાનાે પ્રસંગ ઠાકુરજીના ભક્તાે સાથે શેર કરુ ઠાકુરજી ના બાંગલા ભજન ની યાદ આવી – “આમી રે ટાેડેર કાચે નીતી આચીઇ પાંચે પાંચે બારેક પાગાેલ ભેબે કાેરીશ સમરાેન” ( હુ હમેશ તારી સાથે પગલે પગલે છુ જરા યાદ કર આ પાગલને સમયે સમયે)

મને અે તારીખ બરાબર યાદ નથી પણ મે મહીના ૨૦૧૫ ના વર્ષે મારા દિકરા ના ૧૨ મી ની ક્લાસ નુ ISC પરીક્ષા નુ રીઝલર્ટ આવવાનુ હતુ પણ અેજ દિવસે તેને નીકળ વાનુ પણ હતુ (મારા પતી સાથે) બીજા સ્ટેટ ની યુનિવરસીટી મા પ્રવેશ પરીક્ષા આપવા મારા દિકરાે ઘણાે ઊત્સુક હતાે તેની પરીક્ષા નુ   પરીણામ જાણવા અમે પણ બાેર્ડ ની વેબ સાઇટ  ઘડી ઘડી ચેક કરતા હતા પણ પરીણામ જાહેર નાેહતુ થયુ સ્ટેશન પર જવાના સમય સુધી અને ટ્ેન નાે સમ઼ય નજદીક આવતા મારા પતીએ શુચવ્યુ કે જ્યારે પરીણામ જાહેર થાય અેટલે ફાેન થી તેમને જણાવ્વુ. પણ કાેણજાણે કેમ મે તેમ કરવા ના પાડી અને કહ્યુ જેણે પરીક્ષા અાપી છે તેણે પરીણામ જાેઇ નેજ જવુ જાેઇએ અને તેઓ આ પરીણામ જાેઇ  પછીજ નીક્યા

હુ ઘેર રાહજાેતી  હતી તેમના ટ્ેનમા બેસી જવાના સંદેશ ની પછી મને ખ્યાલ આવ્યાે કે ટ્ેન છુટવાના સમય થઇ જવા પછીજ તેઓ નીક્યા હતા તેમનાે મને કાેઇ સંદેશાે હજુ મને મળ્યાે ન હતાે કે ટ્ેન મળી કે નહી. છેવટે બન્નેને વારાફરતી કાેલ કર્યા પણ અનઊત્તર, મને સતાવતી બીક ને લીઘે હુ  પ્રાર્થના કરવા લાગી (મને યાદ નથી શુ) મારી નસખેચ માનસીક અવસ્થા પછી મારા દિકરા એ ફાેન કર્યાે કે તેઅાે એ ટ્ેન ચુકી ગયેલ અને મારા પતી મારા અક્કડ વલણ માટે ગુસ્સે થયેલ મારા શરીર મા કંપારી છુટી કે દિકરા ને કાેલેજ મા અેડમીશન નહી મળે મારુ મગજ સુન્ય થયુ હુ ભાંગીપડી તથા રડવાજેવી થઇ ગઇપણ મારુ મન જપ કરવા લાગ્યુ કર્તા મા, કર્તા બાબા ( આમ અમારા સાસરીયામા બઘા તેમને સંબાેધે છે) કર્તા અેટલે ઘરના મુખ્યા.

હુ ત્યા લઘભગ શુન્ય અવસ્થા મા બેઠી હતી આશરે અેક કલાક પછી ફાેની ઘંટડી વાગી સામે થી મારા દિકરા એ કહ્યુ કે તેમણે બીજી ટ્ેન મા રીઝર્વેેશન કરાવી લીઘુ જે ટ્ેન થાેડા સમય મા છુટશે મને રાહત થઇ તથા મનમા આનંદ પણ થયાે હુ વારંવાર કર્તા મા તથા કર્તા બાબા નાે મારી પ્રાથના સાભળવા માટે ઘન્યવાદ માનવા લાગી કે તેઓ અમારી મદદે આવ્યા.  અે તાે મને પરીસ્થીતી ગંભીરતા ત્યારે સમજાણી જ્યારે બે દિવસ પછી તેઓ પાછા આવ્યા. લગભગ અશક્ય સંજાેગ મા થી તેઆે પસાર થયેલ પરીણામ ની રાહ જાેઈ મારા કહેવાથી માેડા ઘરે થી નીકળેલા વળી ટેેક્ષી પણ તેમને ઘળી વારપછી મળી કારણ લંચ ટાઇમ હતાે  અને જ્યારે સ્ટેશને પહાેચ્યા ટ્ેન જઇ ચુકી હતી મારા પતી તુરંત ટીકીટ બારી પર દાેડી ગયા અને તેમને યુનિવરસીટી   ના અેડમીશનાે લેટર બતાવી વિનંતી કરવા લાગ્યા કે કાેઇ બીજી ટ્ેન મા રીઝર્વેશન આપવા પણ બીજી ટ્ેન જે ત્યા જતી હતી તેમા રીઝર્વેશન ફુલ હતુ અને તેમને કઇ સુજતુ ન હતુ. થાેડી વાર રહી તેમને શુ સુજ્યુ કે ફરી બારી પર ગયા તેજ ક્લાર્ક પાસે અને તેને વિનંતી કરી ક્લાર્કે ફરી ચાર્ટ તપાસી તેમને કહ્યુ બે સીટ ખાલી છે ટ્ેનમા જે અડધા કલાકે નીકળશે મારાપતીજ એ ટીકીટ ખરીદી અને ટ્ેન મા બેઠા.આમ મારા દિકરાને કાેલેજ મા જગ્યા મળી ને હવેતે અભ્યાસ કરેછે

 

હુ આને શુ કહુ? જાે  તેઓ ની અમારા પર કૃપા દ્રષ્ટી નહાેત અને અમારી સહાયે ન આવ્યા હાેત તાે આ શક્ય ન હાેત આપણે ભક્તાે ખરેખર ભાગ્યશાળી છીયે તેમના અપાર પ્રેમ ના, કર્તા બાબા કર્તા મા  આ વાત નાે અંત કરતા જાેય હરનાથ જાેય કુસુમકુમારી જાેય.

“માલીક નુ કહેવુ (હુ મારા ભક્તાે મારી મેળે પસંદ કરીશ) સાચુ થતુ” :સ્યામલી ચેટરજી: બાંકુરા

(શ્રી હરનાથજી ના પ્રપાૈત્ર શ્રી બસંતકુમાર ના પુત્રી) 

(Gujarati translation: Hareshbhai Zaveri)

આ વાત આશરે મે મહીનાે ૧૯૭૬  ની છે મારા પતી શ્રી તરુણ ચેટરજી સીલેક્ટ થયા NSNIS ના કેાર્સ માટે બોન્ગલાેર, તેમણે તુરંત ટીકીટ કઢાવી જે  ૧૧૫ વૈટીંગ લીસ્ટ પર હતી કનફર્મ થાવી શક્ય નહતી જવાના આગલા દિવસ સુધી નંબર સુધર્યેા નહતાે અમે નાસીપાસ થયા કારણ તેમનુ તેજસ્વી કેરીયર ત્યા ન પહાેચતા ખરાબ થવાની સંભવના હતી તે પાોતે હતાશ અવસ્થા મા અમારા ઘર ની બહાર બાંકરા થી દુર ખડકપુર   જ્યા થી ટ્ેન મા બેસવા નુ હતુ ત્યા હતા મારા પતી લગ્ન પછી ઠાકુરજી અને કુસુમકુમારી મા પર શ્ર્ધા આસ્થા મારા કહેવાથી રખતા હતા. ખડકપુર સ્ટેશન પર નામજપ કરતા તેઆે વિચારતા હતા કે જાે ટ્ેન મા ચડવાજ ન મળે અથવા વગર રીઝર્વ ટ્ાવેલ કરવુ પડે તાે કારણ એ બે રાતની મુ સાફરી હતી

થાેડા સમય પછી  ટ્ેન ના આવવાની જાહેરાત થઇ અને સ્ટેશન મા પ્રવેશ પણ થયાે કુસુમહરા ના જપ સાથે તેઆે ત્યા ટીટી પાસે ગયા તેમણે અચકાતા ટીટી ને રીઝર્વેશન માટે પુછ્યુ ટીટી અે ટીકાટ જાેઇ કહ્યુ ફલાણા ડબા મા જાવ આમ તેઓ તે રીઝર્વ સીટ પર બેઠા મનાે મન વિચારતા આ કેવીરીતે શક્ય થયુ? આમ કરતા તેમને નીંદર આવી ગઇ નીંદરમા તેમને ઠાકુરજી ના દર્શન થકી કહેવા લાગ્યા આ શુ છે બાબા શુ હુ ફક્ત આભારનાો પણ હકદાર નથી?  મારા પતી પથારી મા હાથ જાેડી બેઠા થઇ ગયા અને મનાેમન તેમનાે આભાર માગવા લાગ્યા. તેઅાે આ પ્રશંગ પછી મારા કરતા ઠાકુરજી ના વધુ અંગત ભક્ત થયા શુ આ તેમનુ ઊપલુ વ્યાક્ય વધુ સાચુ નથી લાગતુ?

…………..આપણા મન ઠાકુરજી ના ચરણકમળ  શીવ઼ાય  ન ભટકે એવી અભ્યર્થના સાથે  જય શ્રી કુસુમ હરનાથ.

“માલીક આત્માના રક્ષક”: વિ. સુબ્બારાવ; વિઝાગ.

(Gujarati translation: Hareshbhai Zaveri)

દિનાંક ૨૨ નવેમ્બર ૨૦૧૫ હૈૈદરાબાદ મા સબંધીના લગ્ન મા ગયાે પણ મારા પત્ની કુસુમ સંજાેગવસાત વિઝાગ ખાતે રહ્યા હુ હૈદરાબાદ મા મારા કઝીન જે તેના પત્ની સાથે ઘર જે ખુણાના પ્લાેટ પર રહેતા તેમા રહયાે લગ્નનાે વરરાજાે મારા કઝીન નાે ભત્રીજાે હતાે લગ્ન બીજે  દિવસેજ હતા મારા આવ્યા પછી હુ તથા તેઓઅમારા બીજા સગાવાલાને મળવા ગામમા ગયા અને સાંજે આશરે ૭:૩૦ પાછાઆવી જમી પરવારી અમે ત્રણે જણ બધા ૭૦ વર્ષની ઊપરના ભગવાન ના પ્રભવ ના તથા મારી ચાેપડી “ધી ડિવાઇન ગ્લાેરી ઓફ હરનાથ ”  અંગે વાર્તા કરી ૧૧ વાગે  અમે અમારા રુમ પર સુવા ગચા.

આશરે ૨:૩૦ વાગે  મને મારા યજમાન ના રુમ મા થી તેમના પત્ની રાડાે સંભળાઇ ચાેર,ચાેર,ચાેર, હુ તથા મારાે કઝીન બન્ને અમારા જુદા જુદા રુમ મા થી જાેવા માટે નાકળ્યા ખુળે ખચરે તપાસ કરતા ચાેર ભાગવામા સફળ થયાે હતાે પછી નીરક્ષણ કરતા જાયુ તે ખરેખર ડરાવળુ હતું…. નાનુ બકેરુ બરી ની જાળી મા પાડેલુ……બન્ને દરવાજા આગળ અને પછળ ના ખુલ્લા …..ચાવી નાે જુડાે જેમા ચાવી જે તેમના રુમ તથા અંદર અને પછવાડેના તથા સ્ટીલ કબાટની જેમા દાગીના તથા કીમતી ચીજ વસ્તુ અાે હતી દાદર પર પડી હતી મારા કઝીન નાે માેબાઇલ રુમ મા થી લાવી સાેફા પર છાેડી ગયેલ દિવાન ખંડમા એક લાંબાે તકિયાે જે દિવાનખંડમા થી મારા કઝીન ના રુમમા  લાવી રાખ઼્યાે હતાે આયાેજન પ્રમાણે  ચાેરી કરતા જાે પતી પત્ની જાગી જાય તાે મારી નાખવા …તૈયારી જાેતા ચાેર ઘણાે સમય અંદર રહ્યાે હશે અને ઘણા પ્લાન સાથે  તેણે પહેલા રુમની ઝાળી મા કાણુ પાડ્યુ હશે તેમાથી લાકડી સાથે ચુંબક બાંધી ચાવીનાે જુડાે તેના વડે ચાવીનાે જુડાે બહાર કાઢી બન્ને દરવાજા ખાેલ્યા હશે…..પછી માેબાઇલ રુમ માથી બહાર લાવી તકિયાે રુમમા લવયાે હશે પણ અમને અચંભાે અે લાગ્યાે કે શા કારણ તે કશુ પણ  કશુ કર્યા વગર ભાગી ગયાે શુ તેને ખબર પડી ગઇ હશે કે ત્રીજી વ્યકતી એટલે હુ પણ તે ઘરમા છુ. તથા બધુ તેણે બરાબર પાર પાડ્યુ હતુ  મૈન દરવાજાે સાવ ખુલ્લાે હતાે ભગી છુટવા માટે કબાટ માથી કીમતી ચીજવસ્તુ કાઢવા ચાવી પણ હતી …… જે બન્ને મા થી કાેઇ જાગી જાય તાે મારી નાખવા તકીયાે પણ હાજર હતાે છતા તે બધુ છાેડી કેમ ગયાે? પછી  અમે બધુ બંધ કરી મારા કઝીન જે હનુમાનજી ના ભક્ત છે તેણે મને કહ઼્યુ — તારા બાબા હરનાથજી જ તારી સાથે આવ્યા હતા અમારા ઘરે તેમણેજ આજ અમને બચાવ્યા ચાેરી થીજ નહી પણ પ્રાણ થી  આ તેના આગ્રહથીજ  આ હુ ટીલકજી ના કુસુમહરલિલા.કાેમ મા લખી શક્યાે મે આ વાત માનનીય મઘુરી તથા ગીતા ને પણ કહી છે. અંત મા આવ્યાે તાેમારવા  પણ કંપારી તથા અમારા માલીક ની  દયાના દર્શન કરાવતાે ગયાે પ્રણામ ગુરુભાઇઓને.

“ફરી એકવાર મને આકસ્મીક પરીસ્થીતી મા થી બહાર કાઢ્યાે”: તીલક ગાેષાલ, કાેલકતા

કામને લીધે ઘણા વર્ષાે  દુર રહેવાથી કાેલકતા રીટાર્યરીગ પછી સ્થાઈ થવા માટે યાેગ્ય  લાગ્યુ. અમારા પુત્ર અને પુત્રી અલગ અલગ શહેરાે મા સ્થાઇ થયા હાેવાથી મે કાેલકતામા એપાર્ટમેન્ટ જાેવાનુ શરુ કર્યુ ૪ જણ નાે સમાવેશ થઇ શકે તેવુ મારા પિતા માતા અને મારી પત્ની. પણ કઇક ઊંડે મારાે અેક વિચાર કે કેવુ સારુ જાે એક નાનાે સ્ટડી રુમ પણ હાેય જે થી હુ એકાંતમા લખી-વાચી શકુ ભલા   આ તાે એક વિચારજ હતાે જરુરી નહી. અમે થાેડાક એપાર્ટમેન્ટ જાયા પણ અેક પણ યાેગ્ય નહાેતુ કાેઇક લાેકેલીટી સારી નહાેતી અથવા ખરીદી માટે બજાર દુર હતા અને કાેઇક અમારા બજેટ મા નહાેતા.

વળી એક દિવસ પ્રાેપર્ટી દલાલે એક  એપાર્ટમેન  ની રજુવાત કરતા કહ્યુ કે એ તમને ગમશે અને બતાવ્યુ.  જાેતાજ પસંદ પણ આવ્યુ કારણ તે અમારી જરુર્યાત પ્રમાણે નુ હતુ  એ શીવાય એમા એક ખાસ વાત હતી જે મને આકર્ષતી હતી જે બેઠક ખંડ મા થી અેક લાકડાનાે વળાક વાળાે દાદર ઉપર એક પુરતી જગ઼્યા વાળા અને હવાવાળા  જે વાંચન-લેખન માટે ઊપયાેગી કમરાતરફ હતાે શુ આજ મારા મનમા નેહતુ? અેજ વખતે વિચાર આવ્યાે તાે શા માટે આ વધારે કીમત નથી માગતાે પણ મને એક વાંચન ખંડ અલાયદાે મળતાે હાેવાની લાલચ મા આ જગ્યા હાથ મા થી ન નીકળી જાય એટલે દલાલ ને જણાવ્યુ કે સાંજે માતા પીતા ને બતાવી એજ વખતે ફાઇનલ કરી એડવાન્સ રકમ અાપીશ.

સાંજે અમે સર્વે નીર્ધાારીત સમયે અને સ્થળે પહાેચ્યા.મા અને મારા પત્નીએ કીચનબાબત થાેડા વાંધા ઊઠાવ્યા એ શીવાય બધાને પસંદ આવી વળી મને મારે વાંચનખંડ મળવાની લાલચ મા વધુ સમય ન પસાર કરતા મે અગાઉ ના બાેલ પ્રમાણે મારી ચેકબુક બહાર કાઢી ઠરાવ્યા પ્રમાણે ચેક લખવા જતાે હતાે ત્યા લાઇટ ચાલીગઇ. દલાલ કહે કે બેકઅપ જનરેટર છે થાેભાે હમણા ચાલુ થશે, ચાલુ પણ થઇ ચેક લખવાની શરુવાત કરતા ફરી લાઇટ ગઇ.દલાલ થાેડાે ક્ષાેભીત થયાે  થાેડા સમય પછી ફરી લાઇટ આવ્યા પછી ચેક લખવા જતા મારી માતાજી એ મને અટકાવ્યાે અને કહ્યુ  ઠાકુરજી નથી ઇચ્છતા કે તુ આજે આ સાેદાે કર, વાંચન રુમ ની લાલચમા થાેડાે લલચાઇ ખંડીત મન સાથે મે માતાજી સામે જાેયુ દલાલ પારખીગયાે અને તે બાેલ્યાે આ તાે ફક્ત આકસ્મીક યાેગ છે.એ વખતે મારા પિતાજી જેવાે કદી કાેઇ સલાહ ન આપતા તેઓ બેલ્યા તારી માતા કાેચવાતી હાેય તાે હાલ તુરંત પૈૈસા આપવાનુ હમણા માેકુફ રાખ. આ વાત પર મને  ભાન થતા એડવાન્સ પેમેન્ટ આગલા અઠવાડિયા પર માેકુફ  રાખ્યુ. બીજેજ દિવસે મે અેક જુના તથા ગાઢ મિત્ર ને આ જગ્યા અંગે વાત કરતા અને ગાઢ વર્ણન પછી તેણે કહ્યુ થાેભી જા એક બે દિવસ મા એ પુરી તપાસ કરી જણાવાનુ કહેતા મને મા તથા મિત્ર પર જરા ખેદ થયાે પણ અંતે તાે થાેભવા શીવાય છુટકાેજ નહતાે

એજ સાંજે મારા મિત્રે મને ફાેન પર ચેતવણી ના સુર મા સસ્તાે મળતાે હાેય તાે પણ એ કાેનાે છે તે જાણ( હુ અહી નામ નજણાવતા અેટલુજ કહુ કે તેઓ કાેલલકતા ખાતે ગ્લાેબલ રીલીજીયન સંસ્થા ના વડા હતા) અને એ જગ્યા લાેચા થકી અદાલતી દાવામા હતી તથા તેને વહેચી ના શકે જે  તેને વહેચવા કાેષીશ કરતાે હતાે વળી આ જગ્યા માટે ટીવી તથા પેપરમા પણ આવી ગયેલુ જાે મે આ જગ્યા પેટે રકમ ની ચુકવણી કરી હાેત તાે અેક માેટી રકમ મારા રીટાયર્ડ ફંડ મા થી કપાત. આજે પણ વિચારૂ છુ લાઇટ બે વાર જવી,માનુ મને રાેકવુ, પિતાજી જે કદી કહેતા નહી તેનુ કહેવુ,મારા મિત્રનુ દિશા શુચન……. જય બાેરાેબાબા.,બાેરેમા

બ્લાેગ પાેસ્ટ#૧૫:૧૫/૦૮/૨૦૧૬ – “ધણી લીલા સ્વામીજી(બાબા) ની અમારા જીવનમા”: વિ.અેસ.શનતકુમારી બેન્ગલાેર

(Gujarati translation: Hareshbhai Zaveri)

પ્રથમ મારા ગુરુભાઇ આે વચ્ચે દિવ્ય અને પરંમપુજય માતુશ્રી કુસુમકુમારી તથા સ્વામિ(બાબા) ની ઘણી લીલાઓ મા થી કહેતા પહેલા મારાે પરીચય જરુરીછે. મારુ નામ વિરાલમ.એસ.શનત કુમારી અને મારા પતિ શ્રી વિરલ.એન.શ્રીનિવાસ અમે બેન્ગલાેર મા નિવાસ કર્યે છે હુ ગર્વ સહીત શ્રી.એસ.સત્યનારાયણ સેટ્ટી ની દિકરી જેવાે  વિશ્ણુ ના ચરણકમળ મા પહ્ચ્યા વૈૈકુઠ એકાદશી ને દિવસે અને શ્રીમતી અેસ.નવરત્નમા જેવાે સ્વર્ગવાસી થયા નામજપ વખતે હાથમા માળા સહીત.

મારી બાળક અવસ્થા મા પંચાકશરી મંત્ર લખતી(કુ.સુ.મ.હ.ર) પાંચ અક્ષર અને મનાેમન ભગવાન ને પ્રાથના કરતી કે મને કરાેડ પતી બનાવ (નામ લખવા મા) બાબા એ શક્ય બનાવ્યુ મને ભાઇ (સ્વર્ગસ્થ) વિમા.રેડ્ડી.રાજમુદ્રીવાળા સાથે મેળવીને તેઓએ મને તથા મારી બહેન (ઊમા રાની) ને કુસુમહર કાેટી નામ યગ્ન શરુ કરાવ્યાે( ભક્ત મંડળી આજ પણ કરે છે)  આ માર્ગ પર ચાલતા ભગવાને મારી બધી મનાેકામના ઓ પુર્ણ કરી અને એમનુ માર્ગદર્શન જીવનના પથ પર હજુ દિશાસુચન કરે છે,

સ્વાનુભવ ૧

એક વખ્ત અમે જીવની કઠીન પરીસ્થીતી મા થી પસાર થઇ રહ્યા હતા ખરાબ શ્વાસ્થ્ય સહીત મે પ્રભુ ને પ્રાર્થના કરી સ્વામી મને હવે વધુ જીવવાની ઇચ્છા નથી મને પાછી બાેલાવઆમ કહી રડતા રડતા વિનંતી કરતી રહી થાેડા દિવસ રહી એક મેગેઝીન હાથમા આવ્યુ તેમા પરમાત્મા હરનાથ નાે લેખ જાેયાે તમણે લખ્યુ હતુ” લાર્ડ ક્રિષ્ણ તારી દેખભાળ કરી રહ્યા છે અને તને અે પાેતાના ગણે છે.અને અામ જાે તુ વિના કારણ રડીસ તાે તને નથી લાગતુ કે તુ દુખ પહાેચાડી રહી છે તેમને, તુ આવા વિચારાેને પાેષે છેજ શાકારણ?”  મને તુરંત સમજાયુ કે લેખ મારા માટે છે મે મનાેમન બાબાની માફી માગી કે ફરી કાેઇવાર કાઇ પણ ઇચ્છા નહી કરુ મને જીવન સાથે જુજ્મવાની તાકાત આપ.

સ્વાનુભવ ૨

 

એક  વખત હુ ઢાકણી ના દર્દથી પીડીત હતી અમે અેક ડાેઁ.રાજુ ને મળ્યા અને તેમણે એક દવા આપી થાેડા દિવસ મા દર્દ મા થી છુટકારાે થયાે મનાેમન હુ વિચારતી હતી આ ડાેક્ટરાે ઉચ્ચ આત્મા છે જે દર્દ મા રાહત અથવા છુટકારાે આપે છે. એજ દિવસે ફરી મેગેઝીન મા આવુ વાચ્યુ “પાગલ છાેકરી  એ ડાેક્ટર નહી જેણે તને રાહત પાેચાડી એ તાે હુ હતાે ડાેક્ટર ના સ્વાંગમા.” આવુ કઇક વાચ્યુ અેમણે મને પાગલ કહી હુ ખુબ ખુશ થઇ મનમા પાગલ બચ્ચુ પાગલ હરનાથનુ.કહેવા લાગી એ હમેશ મારી સાથે છે અને રહેશે.

સ્વાનુભવ ૩

 

મે અગાવ કહ્યુ તેમ મારી માેટી બહૈન ઊમા રાની પણ મહાન ભક્ત હતી માતુશ્રી અને સ્વામીજી ની એ પણ મારા કુસુમહર કાેટી યગ્ન મા ભાગીદાર હતી.એક વખ્ત કાેઇ કારણસર નામ સપ્ટમમા બેન્ગલાેર મા ભાગ ન લઇ શકવાથી એટલી તાે નાસીપાસ થઇ કે ઠાેલિયા પર પડીરહી મનાેમન પાેતાને કાેષવા તથા રડવાલાગી અેકાઅેક તેણી અે જાેયુ તાે માતુશ્રી કુસુમકુમારી દેવી તેના માથા નજીક ઊભા હતા અને ઘિમેથી તેના માથે હાથ ફેરવતાહતા અને પુછતા હતા “શામટે રડે છે,નામ સપ્તમમા ન જવા પર જાે હુ તારી સાથે છુ મારી સામે જાે ” પછી તેઓ અદ્રશ્્ય થયા આવા દિવ્ય દર્શન મળતા તેણી એ કહ્યુ કે અદભુત દર્શન માટે તે અનેક વખતે નામ સપ્તમમા વિનવતી રહી

દિવ્ય માતુશ્રી તથા સ્વામી ની ઈચ્છા હુ ફરી કેટલાક પ્રશંગાે તેમના પ્રેમ અને ક્રૃપા ના આપની સાથે સાજાકરીશ.

બ્લાેગ પાેસ્ટ #૧૩:૦૪/૦૮/૨૦૧૬ – “લાંબી બીમારી પછી કામ પરનાે પહેલાે દિવસ”: બાસવતિ ચક્રવર્તી  દૂર્ગાપુર
(Gujarati translation: Hareshbhai Zaveri)

હુ એક સ્કુલટીચર છુ અને દૂર્ગાપુરમા મારુ નિવાસસ્થાન છે.૨૦૦૪ થી મારી કર્મસ્થલી પા્ઇમરી સ્કુલ ગાેપાલપુર અેક નાનુ ગામ બર્દમાન ડિસ્ટ્રીક હતુ અે થક્વીનાખે અેવી રાેજ ની મુસાસફરી હતી દુર્ગાપુર થી તાલીત સુુધી લાેકલ   ટ્ેન  સાત સ્ટેશન સુધી. પછી બસ ૬ કીલાેમીટર અેક ગામ સુધી પછી સાઇકલ રીક્શા વાન મારા સ્થળ પર પહાેચવા માટે આશરે ૪કીલાેમીટર આમા પણ કાેઇકવાર વાન ન મળવાથી ત્યાસુધિ ચાલવુ  પડતુ અથવા બાઇકપર સવારીમાગી જવુ પડતુ.૧૨ થી ૧૩ કલાક રાેજ ની મુસાફરી ધેર પહાેચતા થતી આવુ સાત વરસ ચાલ્યુ.

૨૦૧૧ હુ સખ્ત બિમાર પડી મને વેલાેર સારવાર માટે રાખવામા આવી પાંચ મહીના હુ કામપર ન જઇ શકી બીમારી પછી કામપર જવા નાે મારાે પહેલાે દિવસ  કામપર સમયસર પાેહચવા મારા પતિ સાથે નીકળી પણ મને જરાયે અણશાર ન હતાે કે વીધિ અે શુ નિર્ધાર્યુ હશે દુર્ગાપૂર સ્ટેશને પહાેચતા ટ્ેન નીકળી ચુકીહતી અને બીજી મારફતે પહાેચતા બે કલાક માેડા પહાેચિયે તેમ હતુ.

શુ કરવુ એ વિચાર સાથે અને મનાેમન કુસુમહરા નામ જપ કરતા અમે ઊભા હતા ત્યા લાેન્ગડિસ્ટન્સ એક્ષ્પ્રેશ ટ્ેન આવી જે અમને બર્દમાન,તલાતથી અેક સ્ટેશન આગળ લઇ જઇ શકેતેમ હતી પણ અમારી પાસે લાેકલની ટીકીટ હતી . અે ટીકીટ સાથે સવારી કરતા પકડાવા થી જેલ ની સજા થવાનાે પણ ભય હતાે. અમે કુસુમહરનાથ નુ નામલઇ એ ટે્ન મા બેઠા.

પકડાવાના ભયસાથે નામજપ કરતા    અમે બેઠેલા ક્યારે સમય થયાે અને ટ્ેન ઘીમી પડી અમે  સમ્જ્યા બર્દવાન આવ્યુ પણ જાેતા તે તલાત હતુ ગભરાતા અને ઠાકુરજી નાે આભારમાનતા અમે ઊતર્યા ત્યાથી બસ રિક્ષાવાન લઇ સમય સર વિના મુશ્કેલી ંશાળા પહાેચ઼્યા.

આમ ટ્ેન નુ ચુકીજવુ બીજી એક્ષપ્રેસ ટ્ેન નુ તલાત ઊભુ રેવુ ટીકીટ ચેકર નુ નઆવવુ તંથા સમયસર શાળા એ પહાેચવુ આમ એમની ક્રૃપા નાે પાર નથી. આમ તાે ઠાકુરજી ની ક્રૃપા ના ઘળા પ્રશંગાે છે મારા જીવનમા પણ ગુરુભાઇઅાે માટે ફરી કાેઇક વાર.

બ્લૉગ પોસ્ટ # ૧૧ ‘‘મોતનાં મુખમાંથી મારા પુત્રને પાછો લાવ્યા’’: શ્યામલી ચટ્ટોપાધ્યાય (લાભા), ઠાકુરના પૌત્ર શ્રી બસંત કુમાર બંડોપાધ્યાય (કોટુ બાબુ)  ની પુત્રી , બંકુરા

(ગુજરાતી અનુવાદ: નિગમ પરીખ)

ભલે મારા જેવા અજ્ઞાની માટે આ સાહસથી કંઈ ઓછું નથી, તેમ છતાં હું મારા સહ-અનુયાયીઓ સાથે મારા જીવનમાં બનેલી પ્રભુજીની અને માંની કૃપાદૃષ્ટિની વાતને સહભાગી બનાવવાની મારી લાલચને રોકી શકીશ નહીં.

પ્રથમ બનાવઃ

આ એપ્રિલ ૧૯૭૪નાં અરસામાં બંકુરાની વાત છે. એક રાત્રે મને એવું સ્વપ્ન આવ્યું કે સોનામુખીમાં શ્રી શંભુનાથ મંદિરમાં પૂજા કર્યા પછી, હું ઠાકુર અને માંના ચરણોમાં માલીશ કરી રહી છું. તેની સાથે જ મેં મારી જાતને ગોપાલની પૂજા કરતાં પણ જોઈ (એ વખતે હું ગોપાલની પૂજા કરતી ન હતી). થોડો વખત પછી મને ગોપાલ દેખાવવાનાં બંધ થઈ ગયા. તેને બદલે તેનાં સિંહાસનમાંથી એક પ્રકાશનું કિરણ ઉદ્ભવતું જોયું. આ તમામ સાક્ષાત્કારો એક પછી એક દેખાવા લાગ્યા હતા. ત્યાર પછી મારી ઊંઘમાં અચાનક ખલેલ પડી અને મેં તાત્કાલિક મારા પતિને જગાડ્યા અને મેં જે જોયું હતું તે બધું જ તેમને જણાવ્યું. આ ઘટનાનાં થોડા દિવસો પછી મારે સોનામુખી (મારા માતા-પિતાને ઘેર) જવાનો પ્રસંગ બન્યો અને તે સ્વપ્નની તમામ વિગત મેં મારી કાકી અતાસી (શ્રી તુલસીદાસ બંડ્યોપાધ્યાયનાં પત્ની)ને વર્ણવી. તેઓ કાકી કરતાં મારી બહેનપણી જેવા વધુ હતા. બધું જ સાંભળ્યા પછી તેમણે મને અન્ય કોઈ વ્યક્તિ સાથે સહભાગી બનાવવા માટે મનાઈ ફરમાવી. તે જ મહિને હું મારા પ્રથમ બાળક માટે ગર્ભવતી બની. તેનાં થોડા વખત પછી અતાસી કાકી પુરીથી મારે માટે એક ગોપાલની મૂર્તિ લાવ્યા. ત્યારથી ઠાકુર અને માંની મારી દરરોજની પૂજામાં ગોપાલ પણ હિસ્સો હોય છે. હું જાણે તેની માતા હોઉં એવી લાગણી મને થાય છે.

તે વર્ષે ૨૭મી નવેમ્બરની બપોરે, મને પ્રસૂતિની વેદના શરૂ થઈ. સાંજ સુધીમાં મને બંકુરાની ઈસ્પિતાલમાં દાખલ કરવામાં આવી. પ્રસૂતિની વેદના વધુ તીવ્ર બનતી ગઈ અને મને જે એક મંત્ર આવડતો હતો તેનાં જાપ મેં શરૂ કર્યા — ‘‘કુસુમહર કૃપા કરો’’, ‘‘કુસુમહર કૃપા કરો’’. પરંતુ જ્યારે મારાથી વધુ વેદના સહન ન થઈ શકી, ત્યારે મેં તેમને કહ્યું — ‘‘ભૂલી જાવ. હું તમને ફરી બોલાવીશ નહિ’’ અને પછી પ્રસૂતિની વેદના વખતે પ્રત્યેક સ્ત્રી સામાન્યપણે જે શબ્દોનો પોકાર પાડે છે એમ મેં શરૂ કર્યું — ‘‘ઓહ પપ્પા, ઓહ મમ્મા…’’. પરંતુ જ્યારે તેનાંથી પણ કોઈ રાહત ન થઈ એટલે મન આપોઆપ પાછું કુસુમહરનાથનું નામ જપવામાં પડી ગયું. એ વખતે મને એવું લાગ્યું કે મેં માં કસુમ કુમારીને મારી બાજુમાં ઊભેલાં જોયાં. પરંતુ તેમનો ચહેરો એકદમ ગંભીર હતો, એકદમ ગમગીન.

એ મોડી રાત્રે દોઢ વાગ્યે મારા પુત્રનો જન્મ થયો હતો — લગભગ બે માસની આસપાસનો અકાળે જન્મેલ. માત્ર એનો ચહેરો જ માનવ જેવો લાગતો હતો. તેનું બાકીનું શરીર જાણે ગુલાબી રંગની ચામડીવાળું પક્ષી હોય એમ અસ્થિઓ અને પાંસળીઓનું બનેલું હતું. અને એ વખતે મારી ઊંઘણશી અવસ્થામાં હું દાક્તરો અને પરિચારિકાઓને એકબીજાને કહેતાં સાંભળી શકી હતી કે આવી રીતે અકાળ જન્મેલ બચ્ચું બચી શકે તેવી શક્યતાઓ ઘણી ઓછી હોય છે. અને એ વખતે મારા મનમાં વિચાર ઉદ્ભવ્યો કે શા માટે માં કુસુમ કુમારી આ પૂર્વે આટલા ગંભીર અને ગમગીન પ્રગટ થયાં હતાં. મેં મારી જાત સાથે વાર્તાલાપ કરીને નિયતિને તેમનાં પર છોડી દીધી કે હવે એ માં જ હશે કે જે કાં તો બચ્ચાંને જીવિત રાખશે અથવા તો તેને પાસે બોલાવી લેશે….પુરા એક મહિના સુધી તે રૂની ગાદીઓમાં વીંટાળાયેલો રહ્યો………અને પછી તે જ બાળક ક્રમેક્રમે મોટો થતો ગયો, તેનો ઈજનેરી અને એમ.બી.એ.નો અભ્યાસક્રમ પૂર્ણ કરીને હવે તે એક મોટી પ્રતિષ્ઠિત કંપનીમાં વરિષ્ઠ વ્યવસ્થાપક તરીકે કામ કરી રહ્યો છે….ઓછામાં ઓછી મને તો ખબર જ છે કે કોની કૃપાદૃષ્ટિથી આ બધું શક્ય બની શક્યું!!

દ્વિતીય બનાવઃ

જ્યારે મારો એ જ પુત્ર લગભગ ૨ વર્ષનો હતો, ત્યારે એક દિવસ તેને તીવ્ર મરડો થયો હતો. શરૂમાં અમે તેને પરંપરાગત જવનું પાણી પીવડાવવાનું સમય ગોઠવીને ચાલુ કરી દીધું. પરંતુ એવું લાગતું હતું કે તેની સ્થિતિમાં કોઈ સુધારો થતો ન હતો. ત્રીજા બપોરે તેનું શરીર આછા વાદળી રંગ જેવું થવા માંડ્યું અને એવું લાગતું હતું કે તેનું પતન થઈ જશે. જેવા મારા પતિ કામેથી પાછા ફર્યા કે તરત જ અમે બન્ને દાક્તર અને યોગ્ય તાત્કાલિક સારવા માટે દોડ્યા. પરંતુ, કમભાગ્યે અમને તે બપોરે એક પણ રીક્ષા ન મળી. અમે એટલા બધા ભયગ્રસ્ત હતા કે દુઃખનાં પોકારમાં અમારા હોઠો પર ‘‘કુસુમહર કૃપા કરો’’ની સાથે અમે છેક દાક્તર અજિત નાંદીનાં ખંડ સુધી દોડતા દોડતા પહોંચ્યા. બાળકને તપાસ્યા પછી એમણે શું વિચાર્યું તે મને ખબર ન પડી પરંતુ તેમણે અમને તાત્કાલિકપણે બાળકને ઈસ્પિતાલમાં દાખલ કરાવવા માટે જણાવ્યું. હું દાક્તરનાં ચરણોમાં પડી, રોઈ અને પોતે જાતે સારવાર હાથમાં લે તે માટે તેમને આજીજી કરી.

આ બનાવ બન્યાના થોડો સમય પહેલાં, અમે એટલા નસીબદાર હતા કે ઠાકરજીનાં શ્રેષ્ઠ અનુયાયીઓ પૈકીનાં એક અનુયાયી શ્રી અકિંચન નાંદીનાં દ્વિતીય પુત્ર વકીલ શ્રી હંગ્સગોપાલ નંદીનાં પરિવાર સાથે મજબૂત નાતો બંધાયો હતો. બન્ને હંગ્સગોપાલ બાબુ અને તેમનાં પત્ની લલિતા દેવી અમારા પ્રત્યે ખૂબ સ્નેહાળ હતા અને અમને તેઓનાં બાળકની જેમ જ ગણતા હતા. હું અને મારા પતિ તેમને અનુક્રમે જેઠુ (મતલબ કે પિતાશ્રીનાં મોટા ભાઈ) અને જેઠીમા કહીને સંબોધતા હતા. જેઠુએ ભલામણ કરી એટલે દાક્તર નંદી પોતે જાતે છોકરાને તપાસવા માટે તૈયાર થઈ ગયા અને તેમણે પરિચારિકા માટેની પણ સગવડ કરી આપી. સારવારની સાથોસાથ અમે જે એકમાત્ર મંત્ર જાણતા હતા તેનાં જાપો મારા પતિએ અને મેં ચાલુ રાખ્યા — ‘‘કુસુમહર કૃપા હરો’’. એ રાત્રે જેઠુ અને જેઠીમા ભાવનાત્મક ટેકો અને પુનરાશ્વાસન આપવા માટે અમારે ઘેર જ રોકાઈ ગયા.

પ્રભુજી અને માંની કૃપાદૃષ્ટિથી, મારા પુત્રની પરિસ્થિતિમાં ધીમે-ધીમે સુધારો થવા લાગ્યો. ચોથે દિવસે મોડી બપોરે, બચ્ચું મારા ખોળામાં હતું. દાક્તર નંદી, પરિચારિકા, જેઠુ અને જેઠીમા પણ ઓરડામાં ઉપસ્થિત હતા. અચાનક મને એવો વિચાર આવ્યો કે મા કુસુમકુમારી દેવી મારા પુત્રની નજીક હતા. એ જ ક્ષણે જેઠુ તાત્કાલિકપણે ઓરડાની બહાર જતા રહ્યા. તે પછી તેમણે ત્યાંથી જ સાદ પાડ્યો — ‘‘હવે વધુ કોઈ ચિંતા કરવાની જરૂર નથી. માં તમારા પુત્રની સાથે જ છે’’…….સૌથી વધુ આશ્ચર્યની વાત એ હતી કે જેઠુ અને મારા સિવાય ઓરડામાં ઉપસ્થિત એક પણ વ્યક્તિ અમે જે જોયું હતું તે જોઈ ન શક્યા. જેઠુ જ્યારે ઓરડામાં પરત ફર્યા, ત્યારે તે અત્યાનંદથી બોલી ઊઠ્યા — ‘‘મારા જીવનનો ધ્યેય આજે ફળીભૂત થયો છે’’…….મારો પુત્ર સંપૂર્ણપણે સાજો થયા પછી, દાક્તર નંદીએ અમને કહ્યું — ‘‘એ સાજો થયો એમાં કોઈ ચોક્કસ કોઈ દૈવી હાથ હતો. આજે મને એ શીખવા મળ્યું કે તબીબી વિજ્ઞાનની મર્યાદા બહાર પણ કશુંક હોય છે.’’

થોડા દિવસો પછી અમે અમારા પુત્રને સોનમુખી શ્રી મંદિરે પૂજા કરાવવા અને પ્રભુજી અને માંના સાદર આશીર્વાદ લેવડાવવા માટે લઈ ગયા………આજે જે રીતે હું મારા જીવનમાં તેઓની અસીમ કૃપાદૃષ્ટિ દર્શાવતા આ બે બનાવોને અન્ય સાથે સહભાગ કરી શકું છું એમાં મારી ખુશીની કોઈ સીમા નથી રહી. હું માત્ર એ જ પ્રાર્થના કરું છું કે મારું મન બધો જ સમય તેઓનાં પવિત્ર ચરણે ચોંટેલું જ રહે.

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

“મારા પિતાની પ્રથમ પુણ્યતિથિ” – શ્રી સુમિત્રા મુખરજી, દુર્ગાપુર
(સુમિત્રાજીએ આપેલા મૌખિક  વર્ણન દ્વારા તિલક ઘોષલ લિખિત અને એ લખાણ તેમની મંજૂરી પછી આ બ્લોગમાં રજૂ કરવામાં આવ્યું છે.)
(ગુજરાતી અનુવાદ: નિગમ પરીખ)

મારા પિતા શ્રી રામેશ્વર મુખોપાધ્યય (મેનકું ના પુત્ર – ઠાકુરજી ની સૌથી માટી પૌત્રી) સપ્ટેમ્બર 2010 માં ગુજરી ગયા.મારા દાદા (મોટાભાઈ) સુબ્રતા અને મેં ધાર્મિક ક્રિયા અમારી આર્થિક શક્તિ મુજબ પાર પાડી. સમય ખૂબ જ જલતી થી પસાર થઈ ગયો અને અમને ભાન થયું કે એક વર્ષ પસાર થઈ ગયું છે અને શ્રાદ્ધ (ખૂબ જ મહત્વપૂર્ણ પ્રથમ પુણ્યતિથિ) નજીક આવી રહી હતી. ઠાકુરે મોટાભાઈને કર્ણપ્રિય અવાજ આપ્યો છે (જેનાથી તેઓ ભગવાનના ગીતો ગાઈને અત્યંત આનંદ મેળવે છે) પરંતુ તે આજીવિકાનું સાધન નથી. અને મારી નજીવી આવક ઈન્સુરન્સ પોલિસી વેચી ને આવે છે,તેથી અમારો પરિવાર આર્થિક રીતે સધ્ધર નથી. છતાં અમે ભાઈઓ ઉત્સાહી હતા કે અમારા પિતા નો શ્રાદ્ધ યોગ્ય રીતે મનાવાય જેથી અમારી માતાને સંતોષ થાય. અમે પૂછતાં રહ્યા કે કેવી રીતે તે પુણ્યતિથિ મનાવવા માંગે અને તેને કોઈ ચોક્કસ ઈચ્છા છે, પણ અમારી આર્થિક શક્તિ ખબર હોવાથી તે અમારા પાર નક્કી કરવાનું કહી દેતી. આખરે બહુ સમજાવટ પછી અમને લોકોને તેની વાસ્તવિક ઈચ્છા ની જાણ થઈ. મેં મોટાભાઈ ને કહયું કે પુણ્યતિથિ માતાની ઈચ્છા પ્રમાણે જ થવી જોઈએ અને ખર્ચ નો વિચાર પછી કરી લઈશું.

તે બહાદુર શબ્દો હતા પણ મને ખબર ન હતી કે પૈસા ની સગવડ કેવી રીતે થશે. એક દિવસે હું અચાનક એક સજ્જન ને મળ્યો કે જેમને મેં થોડા મહિનાઓ પેહલા ઈન્સુરન્સ વેચવામાં અસફળતા મળી હતી. મારા માનવ પ્રમાણે તે તેમના માટે યોગ્ય પોલિસી હતી પણ તેઓએ નક્કી નહતું કર્યું. એ વખતે જ્યારે હું તેમને મળ્યો ત્યારે મેં વાત ફરી મૂકી. મને ખબર નથી કેમ પણ તેઓએ મને તેમના ઘરે મળવા માટે બોલાવ્યો અને મેં સમય બગાડ્યા વગર તેમ જ કર્યું. તેમને તેજ પોલિસી લીધી મને ખૂબ જ સારી દલાલી મળી જેમાંથી અમે પિતાની પ્રથમ પુણ્યતિથિ માતાની ઈચ્છા પ્રમાણે કરી.

શ્રાદ્ધના બધા કામો સારી રીતે પૂર્ણ થયા. જ્યારે છેલ્લા અતિથિ ગયા, હું આરામ કરવા નીચે બેઠો. અને પછી પાન મોઢામાં મૂકીને મેં મારા મન માં કહ્યું – ” ભગવાન, તમે જેવી રીતે બંધુ પૂર્ણ કર્યું તેનાથી મને હવે તમારી અને અમારા કામની 1% ખબર પાડી છે. પાન એ વાક્ય મારા માં માં પૂર્ણ થાય એ પેહલા ‘સોપારી’ નો એક ટુકડો મારા ગળામાં ફસાઈ ગયો. મેં શક્ય એટલો પ્રયત્ન કર્યો પાન તે ફસાયેલો જ રહ્યો. મને ઘભરામણ થવા લાગી. મેં રડી ને કહ્યું – “ભગવાન, મને મારા એ વિચાર કે તમને 1% જાણું છું એ બદલ મને માફ કરી દો. હું તમને વચન આપું છું કે આજ પછી હું મારા માં માં આવો વિચાર ફરી નહીં આવવા દઉં. પણ મહેરબાની કરી ને આ સોપારી બહાર કાઢો. નહીંતર હું ગુંગરાઈને મારી જઈશ.”…..જે ક્ષણે મેં એ વાક્ય મારા માં માં પૂર્ણ કર્યું ‘સોપારી’ નો ટુકડો બીજી કશી ઉપાધિ વગર જાતે જ બહાર આવી ગઈ!!

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

બ્લોગ પોસ્ટ # 9; 04.07.2016 – “બાબા શેઠની સિગારેટ ઘટના” : હરેશભાઇ ઝવેરી, મુંબઈ
(હરેશભાઇએ આપેલા મૌખિક વર્ણન દ્વારા તિલક ઘોષલ લિખિત અને એ લખાણ તેમની મંજૂરી પછી આ બ્લોગમાં રજૂ કરવામાં આવ્યું છે.)
(ગુજરાતી અનુવાદ: નિગમ પરીખ)

તે 1955 નો સમય હતો. તે વખતે હું 9-10 વર્ષનો બાળક હતો. મધ્યમ કદની ગાંઠ માતૃશ્રી કુસુમ કુમારી દેવીની જમણા કપાળમાં વધી રહી હતી અને થોડો પાક પણ બહાર આવી રહ્યો હતો. તુરંત સર્જિકલ કાપ મુકવો જરુરી હતો. મારા દાદા સ્વ.ત્રિભોવનદાસ ભીમજી ઝવેરીની ઈચ્છા હતી કે સારવાર મુંબઈમાં થાઈ જ્યાં તબીબી સુવિધા વધારે સારી હોઈ. માતૃશ્રી ની સંમતિ તે માટે લીધા પછી, મારા દાદા અને મારા પિતા સ્વ.મંગલદાસ ઝવેરીએ માતૃશ્રીને તેમના થોડા કુટુંબના સભ્યો (તુલુ દાદા પણ) ની સાથે મુંબઈ લાવવા માટે સોનામુખી ગયા.

તેમના આવ્યાના થોડા જ સમય પછી,તેઓને બોમ્બે હોસ્પિટલમાં દાખલ કરાયા, જ્યાં સર્જન ર્ડો.ગોવર્ધનદાસે ગાંઠ દૂર કરી. છતાં પણ, સારવાર પછીની સંભાળ માટે, તેમણે માતૃશ્રી ને 6 મહિના માટે પ્રવાસ કરીને સોનામુખી જવાની ના પડી. માં ના સંમત થયાથી ખુશીની લહેર બધાના મનમાં પસાર થઈ, એ વિચારથી કે માં અમારી સાથે 6 મહિના સાથે રહશે. માતૃશ્રી, તુલુદાદા અને બીજા સભ્યો સાથે ઝવેરી ઘરમાં રોકાયા – એ સમયે વિસ્તૃત ઝવેરી પરિવારનું તે સંયુક્ત ઘર હતું.

તે સમયે ત્યાં તેમના રોકાણ દરમિયાન શુદ્ધ ઉત્સવનું વાતાવરણ હતું. 100-200 ભક્તો દૂરના સ્થળો પરથી આવતા હતા – ખાસ કરીને દક્ષિણથી – તેમના દર્શન માટે. અને કોઇને પણ પ્રસાદ અને ભોજન કર્યા વગર જવાની પરવાનગી ન હતી. રસોડું તે છ મહિના દરમ્યાન 24 × 7 સુઘી ચાલુ હતું. દૈનિક પૂજા અને આરતી ઉપરાંત, મા બધા પ્રેક્ષકોને મોટા હોલમાં કલાકો સુધી વાતો કરતા હતા. દૈનિક મુલાકાતીઓ માના એક 60-65 વર્ષના સજ્જન હતા જેમનું નામ ‘બાબા શેઠ’ કે જેઓ વિમળામાના પરિવારના હતા. તેમણે આવીને સીધા સોફા કે જે દીવાલ પર ભગવાન એક ફ્રેમવાળા ફોટો હતો તેની નીચે જગ્યા પર શાંતિથી બેસી રહ્યા.

બાબા શેઠ ખુબજ ઓછું બોલતા…પણ તેમણે સિગારેટ પીવાનું અત્યંત ગમતું. છતાં પણ, તેમની સ્થિતિને લીધે ડાકટોરોએ તેમણે સિગારેટ પીવાની મનાઈ કરી હતી અને તેમના પરિવારના સ્ભયો એ વાતનું કડક ધ્યાન હતા…તે દિવસે તેઓ બીજા બધા દિવસોની જેમ જે દીવાલ પર ભગવાનો એક ફ્રેમવાળા ફોટો હતો તેની નીચે જગ્યા પર શાંતિથી બેસી રહ્યા. હું જ્યારે તેમની પાસેથી પસાર થઈ રહ્યો હતો ત્યારે તેમણે મારો હાથ પકડીને માચીસની ડબ્બી લાવવા ઈશારો કર્યો..હું તે વખતે માત્ર 9-10 વરસનો હતો અને તેમની સ્થિતિનું કે કેમ તેઓ માંગે છે તે મને ખબર ન હતી. હું અંદર ગયો,માચીસની ડબ્બી લીધી અને તેમને આપી. થોડા સમય પછી જ્યારે ભક્તોનું ધ્યાન ગયું કે બાબા શેઠ સિગારેટ પી રહ્યા છે અને ધુમાડો દૂર સુધી ઉડાવી રહ્યા છે!! તેમની પત્ની એ આવી ને પૂછ્યું કે તેઓ ને સિગારેટ અને માચીસની ડબ્બી કોને આપી. મેં મારી ભૂલ સ્વીકારી પણ કહ્યું કે મને સિગારેટ વિશે કઈ પણ ખબર નથી. ત્યારે મારી જ ઉંમર નો એક છોકરો ઉભો થયો અને કહ્યું કે મેં સિગારેટ તેમના ખોળામાં ફોટામાંથી પડતા જોઈ હતી – બાબા શેઠ જે સોફા પર બેઠા હતા તેની ઉપર ભગવાનના ફોટા તરફ ઈશારો કરીને. આ સાંભળી ને બધા એકદમ મૌન થઈ ગયા.

નોંધ: ઘણા સમય બાદ તુલુદાદાએ મને કહ્યું કે માં જ્યારે સોનામુખી હતા ત્યારે એક ઉંમરલાયક સ્ત્રીએ મા પાસે આવીને તેની ગાંઠના અસહ્ય પીડા વિશે કહ્યું હતું. આશ્ર્યજનક રીતે, થોડા સમય પછી તેની ગાંઠ સંપૂર્ણરીતે તેની જાતે જ ગાયબ થઈ ગઈ અને લગભગ તે જ વખતે માંના કપાળ પર તે વધવાની શરૂ થઈ.

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

બ્લૉગ પોસ્ટ # ૮ ‘‘બાંકુરામાં બોરોમાનો [કુસુમ કુમારી દેવીનો] જન્મોત્સવ’’ – જયશ્રી ચક્રબૉર્તિ [ચંદનકાના ઘોષલનાં પુત્રી], કોલકતા
(ગુજરાતી અનુવાદ: નિગમ પરીખ)

હું માનું છું કે તે ૨૦૦૬ની સાલ હતી. મારા પતિ અરૂણ અને હું કોલકતાથી લગભગ ૮–૧૦ અનુયાયીઓને લઈને બાંકુરામાં બોરોમાના (કુસુમ કુમારીના) આગમન સમારંભમાં હાજર રહેવા ગયા હતા. કોલકતાથી (હાવરા સ્ટેશન) રેલગાડીમાં જતાં લગભગ ૪–૫ કલાક થાય છે. જવા માટેનાં પ્રવાસનું મેં આરક્ષણ કરાવેલું હતું, પરંતુ કોઈ કારણસર, પરત આવવા માટેનું આરક્ષણ હું ન કરાવી શકી. મને લાગ્યું કે અમારામાંથી ઘણા બધા હશે અને કોઈ રીતે અમે આ મામલો ‘‘સંભાળી લઈશું’’. પરંતુ અરૂણ રેલગાડીનાં પ્રવાસોમાં આવા સ્વૈર પ્રકૃત્તિવાળા માર્ગો સાથે ક્યારેય સહમત થતા નથી અને એટલે એમણે મને બેએક વાર કહ્યું — ‘‘આપણે પાછા ફરતી વખતે પણ આરક્ષણ કરાવી લેવાની જરૂર હતી. આપણે કદાચ મુસીબતમાં ફસાઈ શકીએ છીએ’’. પરંતુ જ્યારે મેં એના પર બહુ ધ્યાન ન આપ્યું ત્યારે તેમણે પોતાની હાર સ્વીકારી લીધી. માત્ર તેને પુનઃ ખાતરી કરાવવા માટે મેં કહ્યું કે ચિંતા કરવા માટેનું કોઈ કારણ નથી અને ઉમેર્યું કે ઠાકુર સૌ વસ્તુઓની સંભાળ લેશે.

નિયત દિવસે હાવરા સ્ટેશન પર આગમન થતાં જ અમે મોટી સંખ્યામાં અમારા મિત્ર અનુયાયીઓને અમારે માટે ક્યારનાય રાહ જોઈ રહેલા જોઈને રોમાંચિત થઈ ઊઠ્યા. અરૂણ પણ ચિંતામુક્ત જણાતા હતા. અમે બધા જ રેલગાડીમાં પ્રવેશ્યા — પૂર્ણ ઉત્તેજના સાથે — અને અમારી પોતપોતાની બેઠકો પર એક સમૂહ તરીકે ગોઠવાયા. ઘોંઘાટ-બબડાટ-વિનોદ કરતાં કરતાં અમે સૌ સાથે જે ચા, કૉફી અને નાસ્તા લાવ્યા હતા તેને ન્યાય આપવામાં લાગી ગયા………ત્યાર પછી ઠાકુરનાં ચોક્કસ ભજનો એક રાગે શરૂ થયાં — એક પછી એક….અને, કેવું આનંદમય વાતાવરણ તેનાંથી સર્જાયું….કેટલાક સહયાત્રીઓ થોડી વાર માટે પોતાના પગ થપથપાવવા લાગ્યા અને ત્યાર પછી જોડાયા પણ ખરા. સમય જાણે સરતો જતો હતો.

શિયાળો હોવાથી અમે જ્યારે બાંકુરા સ્ટેશને આગમન કર્યું ત્યારે ખાસું અંધારું થઈ ચૂક્યું હતું. સમારંભનાં આયોજકોની મદદથી થોડા સ્વયંસેવકો અમને આવકારીને સ્થળ પર પહોંચાડવા માટે અમારી રાહ જોઈ રહ્યા હતા — જેમણે અંતે અમને એક મોટા ભવનમાં પહોંચાડ્યા. ત્યાંનું વિશાળ પ્રેક્ષકગૃહ એ મુખ્ય વિસ્તાર હતો તેમજ અન્ય વિશાળ ઓરડાઓને બહારગામનાં અનુયાયીઓને રોકાવવા દેવા માટે અલાયદા રાખવામાં આવ્યા હતા.

પછીનાં ત્રણ દિવસો એકત્રિત ૬૦૦-૭૦૦ અનુયાયીઓ માટે સંપૂર્ણ અને નિરપેક્ષ આનંદના હતા. છેક પરોઢથી મોડી રાત્રી સુધી બધો સમય પૂજા, આરતી, ભજન-કિર્તન અને ભક્તિભાવપૂર્ણ નૃત્ય-નાટક ચાલ્યા જ કર્યું — કે જે કુસુમહરનાથની હૃદય ભાવવિભોર થઈ ઊઠે તેવી ચર્ચાઓ સાથે વણાયેલા હતા. ઉપરાંત દરરોજ છૂટક પ્રસંગોનાં બયાનો, વિવિધ સ્વાદિષ્ટ ભોજનો અને નિરંતર ફરતા રહેતા ચા-કૉફી — અને તમને એક આહ્લાદક વાતાવરણનું એક વિસ્તૃત ચિત્ર સામે તરવરે. તે શુદ્ધ આનંદ હતો.

સમારંભ પૂર્ણ થવાને આરે હોઈ, ચોથે દિવસે અમારે માટે પાછા ફરવાનો સમય થઈ ચૂક્યો. આયોજકોનો હૃદયપૂર્વક આભાર માન્યા પછી અમે, કોલકતાનાં અનુયાયીઓ વ્યથિત હૃદયે ૫-૬ રીક્ષાઓ કરીને સ્ટેશને જવા નીકળ્યા. રસ્તામાં અમને રેલ સેવાઓમાં મોટા પાયે ભંગાણ પડ્યું હોવાનાં સમાચાર સાંભળ્યા. અરૂણનો ભય સાચો પડવાનાં વિચારે મારી હિંમત ડગમગવા માંડી અને મેં હતોત્સાહમાં પ્રાર્થના કરી કે આ સમાચાર સાચા ન પડે. મેં મારી આંખોને ખૂણેથી અરૂણ સામે જોઈને તેનો મનોભાવ જાણવાનો પ્રયત્ન કર્યો. તે તાજેતરમાં જ મગજમાં રક્તસ્ત્રાવને કારણે તેનાં કોશોનું મૃત્યુ થવાનાં રોગ-આઘાતમાંથી માંડ-માંડ સાજા થયા હતા અને હવે જો ચિંતાને કારણે તેનાં લોહીનાં દબાણમાં ઓચિંતી વૃદ્ધિ થાય તો તેને માટે આફતજનક સાબિત થવાનો ભય મને સતાવતો હતો. સ્ટેશન પર આવી પહોંચતા જ મને એ જાણીને અત્યંત દુઃખ થયું કે મારી પ્રાર્થના સાંભળવામાં આવી ન હતી. વાસ્તવમાં, સેવાઓમાં બહુ મોટા પાયે ભંગાણ સર્જાયું હતું. મારી પહાડ જેવી માનસિક તાણમાં એ પણ સત્ય હતું કે અમારી પાસે કોઈ આરક્ષણ ન હતું….અરૂણનો સ્વભાવ એકદમ શાંત છે અને વિષમ પરિસ્થિતિઓમાં સમાયોજન સાધવા માટેની ક્ષમતા હોવાની કુદરતી બક્ષિશ ધરાવે છે. પરંતુ આ સમસ્યાથી તે મુશ્કેલી અનુભવવા લાગ્યા. અમારા અનુયાયી મિત્રો તેને સારી રીતે ઓળખતા હોવાથી તેઓ અરૂણને થયેલા તાજેતરનાં મગજનાં રક્તસ્ત્રાવના રોગ-આઘાતથી સારી રીતે વાકેફ હોઈ, તેઓએ અરૂણનો ધ્યાનપલટો કરવવા માટેનાં તેમનાં શ્રેષ્ઠ પ્રયત્નો કરવા શરૂ કર્યા….

જેમ-જેમ દિવસ પસાર થતો ગયો, તેમ-તેમ મારી બેચેની પણ વધતી ગઈ. સંભવિત યાત્રીઓની વધતી જતી સંખ્યાને કારણે સ્ટેશન પણ ખીચોખીચ ઊભરાવવા લાગ્યું………બહુ રાહ જોયા પછી છેવટે અમે હાવરા તરફ જતી રેલગાડી સ્ટેશન તરફ આગમન કરતી જોઈ. પરંતુ જેમ-જેમ તે બુલંદ અવાજે નજીક આવતી જઈને ધીમી પડતી ગઈ, તેમ-તેમ તેમાં પસાર થતા જતા યાત્રીઓથી ઊભરાતા ડબ્બાઓ જોઈને હું અત્યંત ઉદાસ થઈ. અંદર પ્રવેશવા માટે અમારી પાસે કોઈ આશા હતી નહીં………પરંતુ જ્યારે ગાડી સંપૂર્ણપણે થંભી, ત્યારે અમારી બરોબર સામે એકદમ ખાલી ડબ્બો જોયો! મને મારી આંખો પર વિશ્વાસ બેસતો ન હતો, કારણ કે સામે પડેલી ખાલી બેઠકો જાણે કે અમને આમંત્રણ આપી રહી હતી……..જ્યારે અન્ય તમામ ડબ્બાઓ યાત્રીઓથી છલોછલ ઊભરાતા હોય, ત્યારે આમ શી રીતે બન્યું? ત્યાર પછી અમને એવો વિચાર આવ્યો કે તે રેલ કર્મચારીવર્ગ માટે આરક્ષિત રખાયો હશે. આવી ધારણા બાંધીને અમારામાંથી કેટલાક લોકો ચિક્કાર ડબ્બાઓમાં પોતાનું નસીબ અજમાવવાનાં પ્રયત્નમાં લાગી ગયા. પરંતુ અરૂણ સાથે હોવાથી મારે માટે આમ કરવું અકલ્પ્ય હતું. રેલગાડીનાં પ્રસ્થાનનો સમય ઝડપથી નજીક આવતો ગયો તો પણ આગળ મારે શું કરવું જોઈએ તેની કળ સૂઝી નહીં. ત્યારે અમારામાંથી કોઈકે કહ્યું — ‘‘ચલો, આપણે પેલા ખાલી ડબ્બામાં બેસી જઈએ અને પછી જોઈએ કે આગળ શું થાય છે’’. અમે ચડી તો ગયા, પરંતુ હું સતત એ ભય હેઠળ હતી કે કોઈ પણ અધિકારી ગમે તે ક્ષણે આવી પહોંચશે અને અમને ડબ્બામાંથી તાત્કાલિક ઉતારી મૂકશે. જેમ-જેમ અમે આતુરતાપૂર્વક પ્રતીક્ષા કરતા રહ્યા, તેમ-તેમ રેલગાડી ધીમે-ધીમે આગળ પ્રસ્થાન કરવા લાગી. મને લાગ્યું કે ઓછામાં ઓછું આગળનાં સ્ટેશન સુધી અમને થોડી રાહત પહોંચી ખરી………જેવી રેલગાડી આગળનાં સ્ટેશને ઊભી રહી કે તરત જ અમે ગભરાટનાં માર્યા પ્રતીક્ષા કરવા લાગી ગયા — જેવું બાંકુરામાં હતું તેવું જ રેલ પ્રતીક્ષા વિરામ સ્થાન યાત્રીઓથી ઊભરાતું હતું. પરંતુ અમને આશ્ચર્યનો આઘાત એ લાગ્યો કે અહીં પણ અમારા ડબ્બામાં કોઈએ પ્રવેશ કર્યો નહીં — જાણે કેમ તે અસ્તિત્વ જ ધરાવતો ન હતો………ત્યાર પછી પછીનાં સ્ટેશને — અને પછીનાં સ્ટેશને, એ જ પરિસ્થિતિ રહી. પ્રત્યેક યાત્રી અમારા ડબ્બાની સામે આંખ આડા કાન કરીને અન્ય ડબ્બામાં ચડવાનો પ્રયત્ન કરી રહેલા જોવા મળતા હતા………વધુમાં, કોઈ આવી શકવાનાં એવાં ચિહ્નો પણ ન હતાં કે જે અમને આ ડબ્બામાંથી બહાર કાઢી શકે! જેમ-જેમ પ્રત્યેક સ્ટેશન પસાર થતું ગયું તેમ-તેમ અરૂણ વધુને વધુ વિશ્રાંત દેખાવવા લાગ્યા………અને છેવટે અમે અમારે મુકામે પહોંચી ગયા — હાવરા સ્ટેશન — એટલી જ સુખસગવડ સાથે કે જે રીતે એક આરક્ષિત ડબ્બામાં જોવા મળતી હોય!!

એ પછી જ્યારે માનસિક તાણની બહાર હું નીકળી ત્યારે આશ્ચર્ય સહિત નિર્મળ મનથી વિચારવા લાગી કે આ બધું કેવી રીતે શક્ય બની શક્યું. એક સંભવિત જોખમી પરિસ્થિતિ કેવી રીતે સંપૂર્ણપણે પોતાનું પાસું પલટી શકે છે!………અને પછી જેમ-જેમ આખું ચિત્ર માનસપટ પર સ્પષ્ટપણે અંકિત થતું ગયું — તેમ-તેમ મારું હૃદય એક દૈવી આનંદ સાથે ઊભરાઈ ગયું….મારી આંખો ભીની થઈ અને હું માત્ર એટલું જ ગણગણી શકી ‘‘જય કુસુમહરનાથ કી જય’’………હું મારી કૃતજ્ઞતા પ્રગટ કરી શકી નહીં — ત્યાર બાદ મેં માત્ર તેમની માફી માગવાનો પ્રયાસ કર્યો કે હજુય જીવનમાં વસ્તુઓને ત્યજીને પરમેશ્વરનાં શાશ્વત અને મુક્ત પ્રેમને પામવા માટે સંપૂર્ણપણે સમર્પિત થવાતું નથી!!

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

“દાદાની (ઠાકુર હરનાથ) તેમના જન્મ દિવસે ટીખળો”: ચંદનકોના ઘોષલ (ઠાકુરજીની પૌત્રી),કોલકાતા
(ગુજરાતી અનુવાદ : નિગમ પરીખ)

દાદુ (ઠાકુર હરનાથ), મહેરબાની કરીને મારી નીડરતા માફ કરો. તમારા વિશે હું શું વાત કરી શકું? પણ જ્યારે બાપુ (તિલક ઘોષલ) એ મારી સામે દલીલ કરવાનું શરૂ કર્યું , મેં વિચાર્યું કે ભક્તો સાથે એ બે ટીખળો કેમ રાજુ ના કરવી જોઈએ કે જેની સોનામુખી માં તમારા જન્મદિવસે હું વ્યક્તિગત સાક્ષી હતી! આ નાની રજુવાત તેના વિશે.

હું ત્યારે આશરે 8-9 વર્ષની હતી (1939-40 ની આસપાસ). દાદુનો જન્મદિવસ બીજેબધે ભવ્યતાથી માનવાની સાથે નાના પાયે સોનામુખીના ઘરમાં પણ મનાવતો હતો. કુટુંબના એક સભ્ય તરીકે મારી માતા (ગુલિમા અથવા ગૌરીમાં) દાદુ ની મોટી ફોટોફેરમ લૂછી, નહાવાનું તેલ લગાડ્યું,સાબુમાં ડુબાડેલા ટોવેલ થી સ્નાન આપ્યું, ભીના ટોવેલ થી લુછ્યું અને છેલ્લે બીજા કોરા ટોવેલ થી તેને લુછ્યું. તેણે પછી ચંદનનો ચાંલ્લો તેમના કપાળ પર ફોટા માં લગાડ્યો અને ઓરવાનું શરૂ કર્યું. એવું કરતા અચાનક તેણે જણાયું કે વાળનો એક ટુકડો નવા કાંસકા માં હતો! તે ઉંમર માં મને દિવ્યતા અને એ બધું સમજાતું ન હતું પણ હું સ્તભ થઈ ને તે જોતી રહી!

તે જ બપોરે જમવાનું એક મોટી થાળી માં તે જ ફોટા પાસે રાખવાં માં આવ્યું. થોડા સમય પછી માતા (ગુલિમા અથવા ગૌરીમાં)  ત્યાં પછી ગઈ, તેમના હોઠને ફોટામાં લૂછ્યાં અને થોડા પાન એક નાની થાળી માં તેમની સામે મુક્યાં અને જતી રહી – પ્રસાદ વહેંચવા અને બીજા બધા માટે ભોજનનું ધ્યાન રાખવા માટે. આ બધા ની વચ્ચે અમને કોઈ ને એ વાત નું ધ્યાન ન રહ્યું કે અમે દાદુ ની જમ્યા પછી ની પ્રિય 555 બ્રાન્ડની સિગારેટ મુકવાનું ભૂલી ગયા છે. એ વાત ની અમને ત્યારે ખબર પડી જ્યારે અમે તે સિગારેટના ધુમાડોની વાસ દાદુ ના ઓરડા માંથી આવી. ત્યારે અમને બધાને એ ભુલાઈ ગયેલી વાતનું ભાન થયું!!

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

મારા પિતાનો છેલ્લો પ્રવાસ – હરગોપાલ સેપુરી,ચેન્નાઇ
(ગુજરાતી અનુવાદ : નિગમ પરીખ)

આપરી આફતોના સમયમાં આપણને કઈ રીતે દિવ્ય શક્તિ મદદ કરે છે તેના નમૂનારૂપi હું મારા પિતાના મૃત્યુની ઘટના નું વર્ણન કરું છું. મારા પિતા 89 વર્ષની ઉંમરે 11 નવેમ્બર, 1986 ના રોજ સવારના 11 વાગ્યે કડપ્પામાં મારા ભાઇના ઘરમાં ગુજરી ગયા હતા. તે દિવસે હું શ્રીનગરમાં ઓફીશ્યિલ કામ ઉપર હતો. અમે ત્રણ અધિકારીઓની એક ટીમ નેવેલી લિગ્નાઇટ કોર્પોરેશન માટે કેટલીક માહિતી ભેગી કરવા માટે ત્યાં મોકલવામાં આવી હતી. અમને વારંવાર મુખ્ય ઓફિસ સાથે સંપર્ક માં રહેવું પડતું હતું કારણ કે અમને એક જગ્યાએ થી બીજી જગ્યાએ જવાનું હતું. તે વખતે મોબાઈલ ફોન ન હતો. તેથી મારા પિતાના મુત્યુ ના સમાચાર જે અમારી દિલ્હી ગેસ્ટ હોઉસને અપાયા તે મારા સુધી ન પોહચી શક્યા.

11 મી ના રોજ અમે શ્રીનગર એરપોર્ટથી આશરે બપોરના 2 રવાના થયા અને દિલ્હી એરપોર્ટ બપોરના 4 વાગ્યા સુધી પહોંચ્યા. અમે ચોક્કસ ન હતા કે ન્યૂ ફ્રેંડ્સ કોલોની માં રેહવાની વ્યવસ્થા છે કે નહીં, તેથી અમે તે જ કોલોની ના સ્ટેટ બેન્ક ગેસ્ટ હાઉસ માં રહેવાની વ્યવસ્થા કરી.અમે તે ગેસ્ટ હાઉસ માં સાંજ ના 6 વાગ્યા સુધી પહોંચ્યા. એ ગેસ્ટ હાઉસ માં દાખલ થયા પછી તરત જ અમે નેયવેલી ના સમાચાર છે કે નથી તે જાણવા અમારા ગેસ્ટ હાઉસ તરફ રવાના થયા. અમારા કે જેનરલ મેનેજર કે જે ઓફિશ્યિલ કામ માટે આવ્યા હતા તેમને તુરંત મને કહ્યું કે ” હરગોપાલ, તારા માટે ખરાબ સમાચાર છે”. તે વાતે મને એકદમ થોભાવી દીધો કે તે મારા પિતા ના જ હશે. મેં પૂછ્યું “સાહેબ, તે સમાચાર મારા પિતા ના છે?”. તેમને કહ્યું :હા” પછી તેમને મારો આગળ નો પ્રોગ્રામ અટકાવી ને ઘરે જવા જણાવ્યું.

મારી પાસે ફક્ત મદ્રાસ ની હવાઈ ટિકિટ હતી. તે વખતે સાંજ ના 7:15 વાગ્યા હતા. છેલ્લી મદ્રાસ ની નોન સ્ટોપ ફ્લાઇટ સાંજ ના 8 વાગ્યા ની હતી. અમારા દિલ્લી ના એક ઓફિસર મને એરપોર્ટ સુધી મુકવા માટે તૈયાર હતા. અમે એરપોર્ટ પર સામાન્ય સંજોગોમાં 8 વાગ્યા સુધી પહોંચ્યા.મદ્ર ની ફ્લાઈટ 8 વાગ્યા સુધી માં ઉપડી જવી જોઈતી હતી. મારા અત્યંત આશ્ચર્ય અને ખુશી વચ્ચે, તે દિવસે ફ્લાઈટ અજાણ્યા કારણ થી 2 કલાક મોડી હતી.તેથી ઘણી ટિકિટ રદ થઈ અને મને કન્ફર્મ ટિકિટ મળી, તે એક ચમત્કાર હતો.

હું ટેલિગ્રામ કોઉનટર પર ગયો અને મારા ભાઈ ને કડદાપા ટેલિગ્રામ મોકલ્યો, જે આ પ્રમાણે હતો, “હરગોપાલ કડદાપા માટે નિકરી ગયો છે. ” કાઉન્ટર પર બેઠેલા કર્મચારી એ અમને વિશ્વાસ આપ્યો કે ટેલિગ્રામ બીજા દિવસે સવારના 8 વાગ્યા સુધી કડદાપા પહોંચશે. મારું ફ્લાઈટ મદ્રાસ એરપોર્ટ પર સવાર ના 11 વાગ્યે પહોંચ્યું. મેં રિકશા પકડી અને ચેન્નાઈ બસ સ્ટેન્ડ પર પહોંચ્યો. ત્યાંથી તિરુપતિ થઈને કડદાપા બપોર ના 2 વાગ્યે પહોંચ્યો. હું સીધો મારા ભાઈ ના ઘરે પહોંચ્યો પણ તે બંધ હતું. પાડોશી એ મને જણાવ્યું કે “તમારા પિતાનો દેહ સવાર ના 5 વાગ્યે રાયચોટી શ્રી કુસુમ હરનાથ મંદિર ના પાછળ યાર્ડ માં સરગાવા માટે લાય જવાયો છે. તમારી પત્ની નેયવેલી થી આવી હતી અને અમે તેંમે તમારો દિલ્હી થી મોકલેલો ટેલિગ્રામ આપી દિધો છે. તે રાયચોટી માટે રવાના થઈ ગઈ છે.” મેં વિચાર્યું કે તે શક્ય નથી કે મારા ભાઈ મારી કે જે 3000 કિલોમીટર દૂર હતો તેની રાહ જોયે. મેં રાયચોટી માટે બસ પકડી અને ત્યાં બપોર ના 4 વાગ્યે પહોંચ્યો. મારા આશ્રચર્ય અને અનહદ ખુશી સાથે મારા ભાઈ મારી રાહ જોઈ રહ્યા હતા. કેવું આશ્રચર્ય!

વાચકોની યોગ્ય સમજ માટે મને ચમત્કારિક પાસું થોડા વધારે વિગતવાર વર્ણવા દો. જે દિવસએ મારી પત્ની ને સમાચાર પ્રાપ્ત થયા તેને તિરુપતિમાં મારી બહેન માટે ટેલિગ્રામ તેના જાણ માટે મોકલ્યો હતો કે તે અંતિમ સંસ્કાર હાજરી માટે બસ દ્વારા આગામી સવારે કડપ્પાહ જશે.. તેને કોઈ ખબર ન હતી કે દેહ બીજે દિવસે વહેલી સવારે રાયચોટી લઈ જવામાં આવશે. અહીં નવાયની વાત એ છે કે જ્યારે મારી પત્ની ન્યવેલી થી કડપ્પાહ માટે રાયચોટી થઈને આવતી હતી ત્યારે મારા ભાઈ અને ભત્રીજો રાયચોટી મારા પત્ની ની રાહ જોઈ રહ્યા હતા. પણ તેઓએ એક બીજાને રાયચોટી બસ સ્ટેન્ડ પર ના જોય શક્ય અને મારી પત્ની કડપ્પાહ પહોંચી જ્યાં મારા પાડોશી એ મારો દિલ્હી થી મોકલેલો ટેલિગ્રામ આપ્યો અને એ મારી પત્ની એ રાયચોટી મારા ભાઈ ને આપ્યો. જે વાંચી ને મારા ભાઈ એ મારા માટે સાંજ ના 6 વાગ્યા સુધી રાહ જોવાનું નક્કી કર્યું. આ બધું ચમત્કારિક હસ્તક્ષેપ વગર શક્ય ન હતું.

જ્યારે હું મારા પિતાના દેહ પાસે ઉભો હતો  ત્યારે જે મારા અશ્રુ હતા તે દુઃખ ના નહીં પણ કૃતજ્ઞતાના હતા. એ દિવસે હું ભગવાનનો આભાર માની રહ્યો હતો કે જેમને મારા પિતાની અંતિમ વિધિ માં ભાગ લેવાની તક આપી.મારા પિતા મારા માટે એક આદર્શ અને માર્ગદર્શન ના સ્ત્રોત હતા. જો ભગવાન મારી પાસે આવી ને વરદાન માંગવાનું કહ્યું હોત તો મેં તેમને મારા પિતા ને મારી સામે લાવવા કહ્યું હોત કે જેથી કરીને હું મારા પિતા ના ચરણો મારા કૃતજ્ઞતાના અશ્રુથી ધોઈ શકું. તે અશ્રુ હજી સુકાયા નથી. તે અવાર નવાર આવે રાખે છે.

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

બસ માં બેસવાની જગ્યા – હરગોપાલ સેપુરી, ચેન્નાઈ
(ગુજરાતી અનુવાદ : નિગમ પરીખ)

મને ચોક્કસ વર્ષ યાદ નથી પણ તે 1960 નું વર્ષ હતું જ્યારે માત્ર બે રાજ્ય પરિવહન ની બસ મદ્રાસ અને નેયવેલી ટૉવનશિપ વચ્ચે ચાલતી હતી. નેયવેલી મદ્રાસથી દક્ષિણમાં 200 કિમી અંતરે આવેલું છે. સવાર ના સમયમાં બે બસો નેયવેલી થી મદ્રાસ માટે ઉપડતી હતી અને સાંજના સમય માં બસો 6:30pm અને 8:00pm ના સમયે નેયવેલી માટે ઉપડતી હતી.

હું શ્રી મંદિર માં યોજાયેલો નામ સપ્તાહ માં ભાગ લેવા માટે સોનામુખી,ઠાકોરજી ના જન્મ સ્થાન, એ ગયો હતો. તે બે સપ્તાહ ની સખત યાત્રા હતી, 2 1/2 દિવસ જવાના અને 21/2 દિવસ આવવાના. મારા પાછા ફરવા માટે મેં હાવરાહ-મદ્રાસ માં રિઝર્વેશન કરાવેલું હતું. તે વખતે ટ્રેન સાંજના 6:30pm એ પહોંચતી હતી. હુ સખત થાકી ગયો હતો અને જલ્દી થી આરામ કરવા માટે ઘરે પ્હોજવા માંગતો હતો. મેં બસ સ્ટેન્ડ જવા માટે શરૂ કર્યું. બસ માટે બહુ જ લાંબી લાઈન હતી. મારા માટે બસ માં બેસવા નો કોઈ ચાન્સ ન હતો. છતાં પણ હું લાઈન માં છેલ્લે ઉભો રહ્યો. બસ તે વખતે ફક્ત 33 સીટ ની હતી.

બસ ના કંડક્ટરે એક પછી એક પેસસેન્જરોને જવા દેવાનું શરૂ  કર્યું. એક સમયે તેણે કહ્યું કે હવે બસ માં જવાની જગ્યા નથી. બાકીના લોકો કે જે લાઈન માં ઉભા હતા તેઓ લાઈન માંથી ખસી ગયા. હું તે વખતે ત્યાંજ ઉભો રહી ને મદ્રાસ માં રાત્રે ક્યાં રહેવું તેનો વિચાર કરી રહ્યો હતો.

થોડા સમય પછી, કંડક્ટર બહાર આવ્યો અને કહ્યું કે બસ માં એક સેટ ખાલી છે. હું તે વખતે એકલો જ લાઈન માં ઉભો હતો એટલે મેં દસ રૂપિયા ની નોટે તેની સામે ધરી દીધી. બીજા લોકો કે જે પેહલા લાઈન માં ઉભા હતા તેમને કંડસ્ટર સામે આવવા લાગ્યા પણ કંડક્ટરે ફક્ત મારા હાથમાંથી નોટે લીધી અને હું બસ માં ચઢ્યો અને બીજી લાઈન ની 5 મી સીટ (ખાલી) પર બેઠો અને પાછલી સીટો ની આંચકા વારી અસરથી મુક્ત હતો.

મારી નેયવેલી ની યાત્રા સુખદ હતી. ભગવાન એક નાટકીય રૂપે આ પ્રસંગે મારી મદદ કરવા માટે આવ્યા. હું તેમનો પૂરતો ધન્યવાદ નથી માની શકતો.

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

મારી પહેલી વિદેશ યાત્રા – શ્યામસેન,નાગપુર
(ગુજરાતી અનુવાદ : નિગમ પરીખ)

હું સંપૂર્ણપણે માનું છું કે આપરે આપણાં પ્યારા ઠાકુર હરનાથે આપેલી રચના સાથે રમવા માટે નક્કી કરવામાં આવ્યા છે. કદાચ એ કારણ હોય શકે કે મને જીવન માં કોઈ પણ વાત ની ચિંતા નથી. અને મને ઠાકુરજી ના અસીમ આશીર્વાદ પર વિશ્વાસ છે. હકીકતમાં, આપણને આપણા જીવનમાં સતત ઠાકોરજી ના આશીર્વાદ મળતા રહે છે પણ આપણને તેની ખબર નથી પડતી. આના સંદર્ભ માં હું તમને વર્ણવું છું.

સામાન્ય રીતે, ગવર્મેન્ટ કર્મચારી માટે ફોરેઇન ટ્રેનિંગ હંમેશા સ્વપ્નની બહાર હોય છે. છતાં 1990 માં મને લીલી ઝંડી મળી અને દિલ્હી-હિથરો(યુકે) વિમાન ટિકિટ ડિસેમ્બર 20 મી,1990 ના રોજ પહોંચાડવાની રાહ જોય રહ્યો હતો. સ્વાભાવિક રીતે મેં વિચાર્યું કે ઠાકુરજીએ મને વળાંક બહાર પસંદ કર્યો છે અને હું ખૂબ જ ખુશ હતો. મેં કદી પણ વિચાર્યું નહતું કે કશું વધારે મળવાની આશા છે.

અને તે દિવસે, મારી ચશ્માં ની ફ્રૅમ અથડામણ માં તૂટી ગઈ. હવે મને જલ્દી થી નવી ફ્રૅમ લેવી જ પડે એમ હતું. – કેમ કે માએ 10 દિવસ માં યુકે માટે જવાનું હતું. સામાન્ય રીતે હું ઓપ્ટીશિયન પાસે આંખ ની તપાસ કરવી ને નવી ફ્રૅમ લેતો, પણ મને એઇમ્સ હોસ્પિટલ ની ઓપીડી માં જવું પડ્યું. કેમ એ મને ખબર નથી. 3 કલાક ની તપાસ પછી મને એઇમ્સ ના આંખ ના વિભાગ માં દાખલ કરવામાં આવ્યો. મારી આંખ ના રેટિના માં હોલે હતો અને હું એકદમ ઇમર્જનસી હાલત માં હતો. ડોક્ટરે કહ્યું હતું કે એક હપ્તા નો વિલંબ મારી આંખ ની રોશીની ગુમાવશે. ત્યાં એકદમ ઠાકોરજી ની કૃપા વર્ષી (અ) એક તો અથડામણ થી અને (બ) એઇમ્સ ની ઇમર્જનસી ઓપીડી માં ખસેડીને. પણ તે વખતે મેં કદી વિચાર્યું નહતું, હું ઉદાસ હતો કે ઠાકોરજી એ કેમ મારો યુકે જવાનો પ્લાન બગાડી નાખ્યો.

ઠાકોરજી ના પ્રેમની કોઈ સીમા નથી – હે કદી પણ આપણને ઉદાસ રહેવા નથી દેતા. લગભગ આશરે 6 મહિના પછી આમારી ઇન્સ્ટિટ્યૂટ ના જોઇન્ટ સેક્રેટરી-ઈન-ચાર્જ તપાસ માટે સેન્ટ્રલ મિનિસ્ટરી તરફ થી આવ્યા. તે વખતે ઠાકોરજી ની કૃપા અનુભવી. બીજા સરકારી ચર્ચા વચ્ચે જોઇન્ટ સેક્રેટરીએ મારા પાછળ વરસની છૂટી ગયેલી વિદેશ ટ્રેનિંગ ની નોંધ લીધી. એટલું જ નથી તેમને મારા ડિરેક્ટર અને મને 1991 ના ઓફિસર સિલેકશન પહેલા કેશ ફરી સારું ન કરવા બદલ સખત ઠપકો આપ્યો. આમે બંન્ને આવા મિનિસ્ટરી તરફથી આવેલા ઓફિસર્સ તારાથી સારા શબ્દો માં ઠપકા સંભારવા માટે ટેવાયેલા હતા તેથી આમે બંન્નેએ સાંભર્યું અને ભૂલી ગયા. પણ ઠાકોરજી નો પ્લાન કંઈક જુદો હતો. એક જ આઠવાડિયા માં મિનિસ્ટરી તરફથી મને કાર્યવાહી પૂરી કરવાનો સંદેશ આવ્યો કે જેથી હું 1991 ની ટુકડી માં ફોરેઇન ટ્રેનિંગ માટે જોડાઈ શકું. અને પછી 1991 ની ટુકડી માં જોડાય ને મેં 3 મહિના ની ટ્રેનિંગ યુનિવર્સિટી ઓફ માન્ચેસ્ટર,યુકે ની ટ્રેનિંગ માં ભાગ લીધો.

જય શ્રી કુસુમ હરનાથ!

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

બ્લોગ  પોસ્ટ  # 3; 12.05.2016 – “મારો સોનામુખી નો પ્રવાસ”: રથીન્દ્ર માધવદાસ મોદી,પુણે
(ગુજરાતી અનુવાદ : પારુલ મોદી)
(ગુજરાતી સંપાદન : નિગમ પરીખ)

વર્ષ 1991-92 માં, હું સોનામુખી ધામમાં નામ સપ્તાહ અને શ્રી કુસુમ હરનાથ નિત્ય સેવા ટ્રસ્ટ જેનું હું મેમ્બેર હતો ત્યાં મિટિંગમાં જતો હતો. તે દિવસોમાં પુણેથી કોઈ સીઘી ટ્રેન ત્યાં ન હતી, તેથી મુંબઇ થી ટ્રેનમાં જવું પડતું .મેં અલ્હાબાદ મારફતે બોમ્બે-હાવડા એક્સપ્રેસ માં ટિકિટ બુક કરેલી. હું દુર્ગાપુર ઉતરી ને પછી સોનામુખી માટે ટેક્સી લેવાનો હતો.

જ્યારે હું મુંબઇથી ટ્રેનમાં બેઠો મને ખબર ન હતી કે પૂરના કારણે, રેલવે ના પાટા ને નુકસાન થયું છે અને ટ્રેન અલાહાબાદ થી આગળ નહીં જાય. આગામી બપોરે કેટલાક મુસાફરો જબલપુર થી ટ્રેન માં બેઠા અને તેઓ વાતચીત કરતા હતા કે આ ટ્રેન અલ્હાબાદ સુધી માત્ર જઈને આવશે. હું એ સાંભળી ને બેચેન હતો અને ‘જુગલ પ્રભુ’ ને પ્રાર્થના કરી. મારા સહયાત્રી મારી પાસે આવ્યા અને કહ્યું ચિંતા ન કરતા. તેના અંતિમ મુકામ દુર્ગાપુર પહેલાં સ્ટેશન હતું અન્દલ. અમે નિશ્ચય કર્યું કે અન્દલ સુધી એક સાથે મુસાફરી કરશું અથવા મુંબઇ પાછા જવાનો નિર્ણય કર્યો.

અલ્લાહબાદ પહુચ્યા પછી ટ્રેન ત્યાં સમાપ્ત કરવામાં આવી હતી. ટિકિટ અધિકારી સાથે તપાસ પર તેમણે મને કહ્યું કે અમે સાંભળ્યું છે કે છેલ્લા 4 દિવસોથી કોઈ પણ ટ્રૈન હાવરા નથી જતી , પરંતુ આજે, મેં સાંભળ્યું છે કે ‘તૂફાન મેલ’ હાવરા માટે જાય શકે છે. તેમણે મને એક ચોક્કસ પ્લેટફોર્મ પર જવા કહ્યું અને ત્યાં એન્જિન પછી 2 ડબ્બા પછી ઊભા રેહવા જણાવ્યું.

મારા સહ યાત્રી અને હું ટિકિટ અધિકારી ની સલાહ પર આગળ વધ્યા. પ્લેટફોર્મ ગીચ પર હતો અને મોટી મુશ્કેલી સાથે અમે ત્યાં પહોંચી શક્યાં .હું સતત ‘કુસુમ હરનાથ‘ રટણ કરતો હતો. અડધા કલાક પછી ટ્રેન પહોંચી પણ તે તદ્દન ગીચો ગીચ ભરેલી હતી.

હું પેહલા ટિકિટ અધિકારી ને મળ્યો અને તેમને જણાવ્યું હતું કે અમે તમારા સૂચન મુજબ અમે અહીં રાહ જોઈ રહ્યા છે. તેમણે મને કહ્યું “જી હા … ત્રીજા બોગી માં દાખલ થઇ જાવો “. હું ભારે સામાન સાથે ડબ્બામાં કેમ દાખલ થયો એ ઠાકુરજી જાણે કારણ કે ભરેલી ગાડીની અંદર જવું અશક્ય હતું. તારીખ સુધી હું આશ્ચર્ય કરું છુ કે કેવી રીતે હું મારા ભારે સા માન અને સહ યાત્રી સાથે ટ્રેન માં ચડ્યો . છેલ્લે ટ્રેન શરૂ થઇ અને ટિકિટ અધિકારી જાહેરાત કરી હતી કે તમામ મુસાફરો જે ઉભા હતા અમને આગામી સ્ટેશન પર નીચે ઉતરવું પડશે હું પણ તે ઊભા યાત્રીયો માં હતો. આ સાંભળી મને ચિંતા થઇ પરંતુ હું ‘કુસુમ હરનાથ ‘ રટણ ચાલુ રાખ્યું. ટિકિટ અધિકારી મારી નજર સામે જોયું અને આગામી બોગી પર જવા માટે અમને જણાવ્યું.

ભારે સામાન અને સહયાત્રી સાથે આગામી સ્ટેશન પર, બીજા ડબ્બા માં દાખલ કરવા માટે ઉતર્યો , પરંતુ મારા એ ડબ્બા ના બારણાં બંધ હતા . હું તરત જ અગાઉના ડબ્બા ના ખિડકી પર ગયો અને ટિકિટ અધિકારી ને જણાવ્યું કે બારણું બંધ છે . ટિકિટ અધિકારી બહાર આવ્યા અને બારણું અમારા માટે ખોલાય્વ્યા. તેમણે મને ઉપરનું બર્થ આપ્યું. છેલ્લે હું શ્રી ધામ સોનામુખી પહુચ્યો.

આ બધું માત્ર અમારા પ્રિય ‘જુગલ પ્રભુ’ ની કૃપાથી થયું કે હું કોઇ પણ મુશ્કેલી વિના મુસાફરી કરી શક્યો.

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||

બ્લોગ પોસ્ટ # 1 & 2; 08.05.2016 – “મા માટે સાડી ભેટ અને મારી પુત્રીને ત્યાં પુત્રનો જન્મ” : શંકરભાઈ મહેતા, ભરૂચ
(ગુજરાતી અનુવાદ : પારુલ મોદી અને શર્મિલા સુત્તરીયા)
(ગુજરાતી સંપાદન : નિગમ પરીખ)

ઘટના 1

ઉપર ના બે ફોટાને ધ્યાનમાં રાખીને મારો વ્યક્તિગત અનુભવ વાંચશો.

ઠાકુરજી નો 150 મો ઉત્સવ ઉજવા માટે હું અને મારા પત્ની ઉષાબેન , જુલાઈ 2015 મા સોનામુખી ગયા હતા. ઘણા ભક્તજનો સાથે મૂલાકાત થઈ. માતુશ્રી દેવીની કૃપાથી જે ઘટના ઘટી એને અમને અવાચક કરી દીધા.

2 જુલાઈએ વહેલી સવારે મારી પત્ની અને હું શ્રી મન્દિર, માતૃશ્રિ દેવીને સાડી ચઢાવવા ગયા. તમે પ્રથમ ફોટા માં જોઈ શક્શો કે અમે માત્ર મૂર્તી ના માથા અને ખભા પર સાડી ચઢાવી છે અને એના પછી અમે પ્રાર્થના કરી ….. આ વચ્ચે કોઈ બીજું મુર્તિ પાસે આવ્યુ નહિ……અને પછી અમે મુર્તિ સાથે ફોટો પાડયો.

આશ્ચર્ય ની વાત છે કે જ્યારે બીજો ફોટો જોઈયો તો એમા અમે બન્ને હતા જ નહી , પરંતુ માં તેમના પવિત્ર હાથે થી સાડીનો પલ્લૂ પક્ડી રહ્યા હતા. તમને યાદ હશે કે અમે માત્ર માથા અને ખભા પર સાડી ધરેલી અને એ વચ્ચે બીજુ કોઈ પણ આવ્યુ ન હતું.

આનંદિત થઈને અમે બાહર આવ્યા અને બીજા ભક્તો ને બન્ને ફોટા બતાવ્યા — નાગપુરના શ્રી શ્યામ સેન , ભરુચના શ્રી જનક ત્રીવેદી અને હૈદરાબાદના શ્રી ર.એન.રાઉ…..શ્રી રાઉ બોલ્યા કે ફોટામા માતૂશ્રી દેવી કેવા હર્ષિત દેખાય છે., એનો અર્થ એ થયો કે એમને તમારી ભેટ સ્વિકાર કરી છે અને તમને આશીર્વાદ આપી રહ્યા છે.

અમારા હૃદય ભરાઈ ગયા અને અમે સૌ બોલી ઉઠ્યા: “સોનામુખી ધામ કી જય “

ઘટના 2

બીજો કિસ્સો જે છે તે એક વ્યક્તિગત કુટુંબ બાબતનો છે અને એટલે એ જાહેર કરવામાં હું થોડો અચકાય રહ્યો હતો.પરંતુ આ ફરી એક વાર અમારા પ્રત્યે માતૃશ્રી દેવી નો પ્રેમ અને આશિર્વાદ દર્શાવે છે એટ્લે કહેવામાં મને વાંધો નથી.

મારી પુત્રિ પારુલ ની સાગાઈ 2006 મા તૂટી ગઈ. આ ઘટ્નાથી અમે બધ્ધા નિરાશ થયી ગયા હતા. પરન્તુ ભગવાનની કૃપાથી અને ભક્તો ના આશીર્વાદ સાથે, એપ્રિલ 2008 મા એના લગ્ન થયા.

અને એનો ખુબ જ આનંદિત કૌટુંબિક જીવન શરુ થયો . અમે બધ્ધા ખુશ હતા . પણ આ આનંદ ચિન્તા અને ઉદાસી મા બદ્લાય ગયો , કારણ કે બે વર્ષ પછી પણ પારુલ ને બાળક ની ખુશી પ્રાપ્ત નહી થયી .આ પીડિત મન લઈને મારી પત્ની અને હું સોનામુખી ગયા .

ભૂતકાળમાં કેટ્લાક ભક્તો એ અમને જણાવ્યું હતું કે તમારે મા થી કોઈભી ઈચ્છા માગવી હોઈ તો તમે તેને એક કાગળ માં લખી ને માં ના પગ પર ધરાવો. મારી પત્ની ઉશાબેન એ આગ્રહ કર્યું કે પારુલ ને બાલક થાય એના માટે આપણે માં ને ચિટ્ટી ધરાવ્યે. પરન્તુ આવો આનંદ લેવા હું ઈચ્છીત ન હતો..મારી પત્નીની દલીલ હતી કે …’પત્ની સુશીલાના આગ્રહથી પોતાની દરિદ્રતાના અનુભવ પર સુદામા એ પણ દ્વારકામાં કૃષ્ણની મદદ માગેલી ,તો પછી આપણે કેમ મદદ ન માગ્યે?’………આ સાંભરી ને આખેરે હૂ ઈચ્છા કાગળ પર લખીને મા ની મૂર્તી ના પગે મૂકી આવ્યો …….ઘરે પહોંચીને અમને ખુશી ના સમાચાર મળ્યા કે પારુલ મા બનવાની હતી! અને થોડા મહીનો મા એને દીકરા ને જન્મ આપ્યો, જેનું નામ અમે દેવરાજ પાડયું.

એક છોકરી જે બે વરસ બાળક વગર હતી એ અમારી અરજી પછી તરત જ મા બની !….મારુ હૃદય મંત્ર ગાઈ ઉઠ્યુ …’સોનામૂખી ધામ કી જય …..’

|| જય હરનાથ જય કુસુમકુમારી જય ||